در نوشته های آغازین،متن بر یکی از لبه های ایستاده آجر نوشته میشده است. از حدود سال های 1900پ.م، افزون بر نوشتن برلبه ی ایستاده ی آجر، نوشتن بر لبه های خوابیده آجر نیز پدیدار میشود.
اندک اندک نوشتن در حالت ایستاده آجر منسوخ میگردد مگر در دو مورد استثناء.
از حدود 1250 پ.م نوشتن به خط و زبان ایلامی جانشین نوشتن به خط و زبان سومری و اکدی میشود.
دریک دوره از ایلامی میانه،افزون بر موارد بالا،نگارش بر پیکره های آجری نیز انجام میشده است. در دوره ی ایلامی میانه، هنگامی که یک آجر در گوشه بنا جای داده میشد، نوشته نوشته در دو سوی آن دیده میشود. دراین دوره افزون بر نگارش روی آجر رسی، نگارش بر آجرهای لعاب دار نیز پدیدار میشود. جالب آن که بر روی برخی ازاین آجرهای میانی، نوشته ها بر پنج سطح آجر انجام میشده است.
در زمان یکی از شاهان این دوره افزون بر نگارش با قلم، از متن های مهری هم استفاده شده است.
تا پایان دوره ی ایلامی میانه، آجرها در ابعاد سی تا چهل سانتیمتر طول و عرض (مربعی شکل) یا نیم یا یک چهارم ساخته میشدند.گرچه بزرگترین آجر نوشته دار، به دارازای 47 در30 سانتیمتر یافت شده است. به طور متوسط ضخامت آجرها 5/5 تا 9/5 سانتیمتر است،
اما ضخامت آجرها در چغازنبیل 5/5 تا 13 سانتیمتر نیز است.
در دوره ی ایلامی میانه، بیشتر آجرها لعابی در قطع یک چهارم و ضخامت بین 3 تا 6 سانتیمتر دیده میشوند.
در دوره ی هخامنشیان در یک نمونه از آجر نوشته های داریوش، به صورت مهری استفاده شده است.در زمان داریوش افزون بر آجرهای مینایی یک سطری، آجرهای رسی بزرگی که شرح ساخت بنا هستند تا 58 سطر نیز یافت شده اند.
نوشته دکتر عبدالمجید ارفعی